Je hebt het gevoel alsof je lekker op weg bent. Net als bij ganzenbord mag je ineens zeven stappen voorruit met je pion, maar door een verkeerde worp met je dobbelsteen wordt je ineens teruggeslingerd naar start. In het geval van een terugval bij een burn-out komt dat niet door een worp met de dobbelsteen, maar door een activiteit die veel van je lichaam en brein gevergd heeft. Hoe frustrerend is dat! De reden waarom ik als kind al een pesthekel had aan ganzenbord of nog erger: mens-erger-je-niet. Ik wilde voorruit en ik denk menig ander mens ook.
Tijdens mijn burn-out werd ik regelmatig vijf stappen teruggeslingerd. Herstellen van een burn-out gaat helaas niet in een schuine rechte lijn omhoog. Was het maar waar. Het is meer een curve waarbij je soms een aantal stappen omhoog gaat en dan weer naar beneden. Ik ben geen neurowetenschapper, maar het is ook met je boerenverstand te verklaren. Je lichaam moet weer wennen aan belastbaarheid. Belastbaarheid die je middels activiteiten weer stap voor stap opbouwt.
Ik weet nog dat ik heel blij was toen ik voor het eerst weer een assessmentrol mocht spelen. Het spelen ging redelijk en ik kon ook nog registreren wat de kandidaat tegenover mij deed, zodat ik na die tijd feedback kon geven. Ik moest mijn werkgeheugen aanspreken, het geheugen wat maandenlang had lopen sluimeren. Na die tijd was ik gevloerd, het leek alsof mijn hersenen een marathon hadden gelopen.
De dag erna liep ik met mijn hond het bekende rondje. Het leek wel alsof mijn hoofd en lichaam dienst weigerde.
‘Er heeft vannacht een olifant op mijn hoofd staan tapdansen,’ vertelde ik aan een goede vriendin. ‘Ik voel me zwaarmoedig en het is weer ongezellig in mijn hoofd, terwijl het juist zo goed ging.’
‘Dat is normaal,’ zei ze. ‘Dat hoort erbij, dat zijn hersteldagen.’
Ik was opgelucht dat het normaal was. Door het sinds die tijd hersteldagen te noemen werd het verdraagzamer; dit hoorde er kennelijk bij. Elke nieuwe inspanning betekende rekening houden met het aanpassingsvermogen van mijn lichaam en brein. Als ik voor het eerst een stuk auto had gereden, een verjaardag had bijgewoond (na een uur ging het licht uit, niet in de kamer maar in mijn hoofd) hield ik er rekening mee dat ik de dag erna een ‘terugvaldag’ had of beter gezegd: een tapdansende olifant.
Herstellen betekent stap voor stap je concentratievermogen opbouwen. Gun jezelf de ruimte hierin. Gefaseerd aan het werk gaan is belangrijk. En ook daarin is het normaal dat het de ene dag prima lukt om een uur lang geconcentreerd te werken en de andere dag je na tien minuten moet pauzeren. Ik noemde dat ook weleens gekscherend: mijn hersenen zijn uitgelogd….Langzaamaan bouw je echter wel aan herstelvermogen. Pauzes nemen, je ogen schermtijd rust geven en je werkgeheugen, horen erbij. Dat wetende maakt het makkelijker om de terugvaldagen te accepteren.
Tijdens mijn burn-out werd ik regelmatig vijf stappen teruggeslingerd. Herstellen van een burn-out gaat helaas niet in een schuine rechte lijn omhoog. Was het maar waar. Het is meer een curve waarbij je soms een aantal stappen omhoog gaat en dan weer naar beneden. Ik ben geen neurowetenschapper, maar het is ook met je boerenverstand te verklaren. Je lichaam moet weer wennen aan belastbaarheid. Belastbaarheid die je middels activiteiten weer stap voor stap opbouwt.
Ik weet nog dat ik heel blij was toen ik voor het eerst weer een assessmentrol mocht spelen. Het spelen ging redelijk en ik kon ook nog registreren wat de kandidaat tegenover mij deed, zodat ik na die tijd feedback kon geven. Ik moest mijn werkgeheugen aanspreken, het geheugen wat maandenlang had lopen sluimeren. Na die tijd was ik gevloerd, het leek alsof mijn hersenen een marathon hadden gelopen.
De dag erna liep ik met mijn hond het bekende rondje. Het leek wel alsof mijn hoofd en lichaam dienst weigerde.
‘Er heeft vannacht een olifant op mijn hoofd staan tapdansen,’ vertelde ik aan een goede vriendin. ‘Ik voel me zwaarmoedig en het is weer ongezellig in mijn hoofd, terwijl het juist zo goed ging.’
‘Dat is normaal,’ zei ze. ‘Dat hoort erbij, dat zijn hersteldagen.’
Ik was opgelucht dat het normaal was. Door het sinds die tijd hersteldagen te noemen werd het verdraagzamer; dit hoorde er kennelijk bij. Elke nieuwe inspanning betekende rekening houden met het aanpassingsvermogen van mijn lichaam en brein. Als ik voor het eerst een stuk auto had gereden, een verjaardag had bijgewoond (na een uur ging het licht uit, niet in de kamer maar in mijn hoofd) hield ik er rekening mee dat ik de dag erna een ‘terugvaldag’ had of beter gezegd: een tapdansende olifant.
Herstellen betekent stap voor stap je concentratievermogen opbouwen. Gun jezelf de ruimte hierin. Gefaseerd aan het werk gaan is belangrijk. En ook daarin is het normaal dat het de ene dag prima lukt om een uur lang geconcentreerd te werken en de andere dag je na tien minuten moet pauzeren. Ik noemde dat ook weleens gekscherend: mijn hersenen zijn uitgelogd….Langzaamaan bouw je echter wel aan herstelvermogen. Pauzes nemen, je ogen schermtijd rust geven en je werkgeheugen, horen erbij. Dat wetende maakt het makkelijker om de terugvaldagen te accepteren.
RSS-feed
