Tijdens mijn burn-out periode werd mij geadviseerd om vertraagd te lopen. Ik kreeg onmiddellijk visioenen van de meditatiecursus van een tiental jaar geleden. Hier had ik de brui aangegeven omdat het onderdeel wandelmeditatie op een oppervlakte van drie bij twee niet tot mijn kernkwaliteiten leek te behoren. Dat moet ik even uitleggen.
De wandelmeditatie
Stapvoets liepen we als cursisten rondjes, waarbij ik aandachtig mijn sokken bestudeerde, registreerde dat ze weer van kleur verschilde en me afvroeg hoelang de meditatie nog zou duren. Bij de nabespreking kreeg ik te horen dat ik ‘de weerstand moest omarmen.’ Ik kreeg vooral visioenen van bitterballen – het was dan donderdagavond - en ik en mijn medecursisten doken daarna regelmatig de kroeg in om de wandelmeditatie snel te vergeten. Twintig minuten wandelmeditatie riep het slechtste in mij naar boven, dat was wel duidelijk.
Doelgericht door het leven
Totdat ik geconfronteerd werd met een wandelcoach van een burn-out bureau. Omdat ik er zo slecht aan toe was, werd ik opgehaald met de auto. We togen samen naar een bos in Zwolle. In het bos zei ze op een gegeven moment: ‘Kijk eens om je heen.’ We stonden stil en ik realiseerde me dat ik wel aan het vertellen was maar nauwelijks het bos had opgemerkt. Ik liep vrij doelgericht door mijn leven en het bos. Toen ik eventjes stilstond zag ik de herfstkleuren, het rood/bruin van de bladeren, de glinstering van de zon op het water. Wat is het hier eigenlijk mooi, dacht ik.
Sinds die tijd nam ik me voor bewuster te lopen. Als ik mezelf nu weer eens betrap op ‘even snel dit, even snel de hond uitlaten,’ sta ik bewust stil. Ik merk ineens een vogel op in een boom, zie dat de herfstbladeren nu bijna al de bomen hebben verlaten en besef: dat mindful wandelen was zo gek nog niet.
De wandelmeditatie
Stapvoets liepen we als cursisten rondjes, waarbij ik aandachtig mijn sokken bestudeerde, registreerde dat ze weer van kleur verschilde en me afvroeg hoelang de meditatie nog zou duren. Bij de nabespreking kreeg ik te horen dat ik ‘de weerstand moest omarmen.’ Ik kreeg vooral visioenen van bitterballen – het was dan donderdagavond - en ik en mijn medecursisten doken daarna regelmatig de kroeg in om de wandelmeditatie snel te vergeten. Twintig minuten wandelmeditatie riep het slechtste in mij naar boven, dat was wel duidelijk.
Doelgericht door het leven
Totdat ik geconfronteerd werd met een wandelcoach van een burn-out bureau. Omdat ik er zo slecht aan toe was, werd ik opgehaald met de auto. We togen samen naar een bos in Zwolle. In het bos zei ze op een gegeven moment: ‘Kijk eens om je heen.’ We stonden stil en ik realiseerde me dat ik wel aan het vertellen was maar nauwelijks het bos had opgemerkt. Ik liep vrij doelgericht door mijn leven en het bos. Toen ik eventjes stilstond zag ik de herfstkleuren, het rood/bruin van de bladeren, de glinstering van de zon op het water. Wat is het hier eigenlijk mooi, dacht ik.
Sinds die tijd nam ik me voor bewuster te lopen. Als ik mezelf nu weer eens betrap op ‘even snel dit, even snel de hond uitlaten,’ sta ik bewust stil. Ik merk ineens een vogel op in een boom, zie dat de herfstbladeren nu bijna al de bomen hebben verlaten en besef: dat mindful wandelen was zo gek nog niet.