Gisteren in de trein had ik een snottermoment. Niet omdat ik snipverkouden was maar omdat ik geroerd was. Ik luisterde een prachtig nummer, Particles van album Island Songs van Ólafur Arnalds en schoot ineens vol. Wat een mooi nummer, wat een tekst! Ik probeerde de tranen weg te knipperen maar ze doken over de rand van mijn ooglid heen. Maar toen kwam het probleem: mijn neus begon als reactie hierop ook te stromen. Als er een traan over de dam is…roept dat van alles op zullen we maar zeggen.
Ik wilde gesnuif vermijden want dat zou mogelijk reacties oproepen. Dus ik haalde zo zachtjes mogelijk op en las ondertussen in een rubriekje van de Volkskrant: houd het kapje ten alle tijden op zijn plaats, ook al kriebelt het! Inmiddels waren mijn gedachten allang niet meer bij het mooie nummer, en er bij gepaarde herinneringen maar bij het probleem: hoe haal je zachtjes je neus op met een blik: nee-ik-ben-niet-verkouden-maar-gewoon-geëmotioneerd? Ik had ineens stress.
De tranen kwamen tot stilstand bij mijn stoffen mondkapje en loste als vanzelf op. Dat scheelde weer een zakdoek. Misschien had ik straks wel twee zwarte strepen van de mascara en dat kon er in combinatie met mijn legermondkapje (van mijn dochter van 18 geleend), er nogal angstaanjagend uitzien: alsof ik op een speciale missie was gestuurd.
Wat een idiotie bedacht ik, dat je na moet denken over huilen. Een beetje triest ook wel. Tijdens mijn burn-out zat ik na therapie vaak huilend op de fiets. Er was een sluis opgegaan die jarenlang dicht had gezeten. Het mocht eruit, het moest eruit. Ik was de schaamte voorbij, emoties horen bij het leven. Zou de hele crisis nu ook van invloed zijn op bijvoorbeeld de basisemotie huilen? Dat mensen zich gaan inhouden omdat anders…
Uiteindelijk trok ik mijn mondkapje naar beneden, het krantenberichtje negerend, dit was een noodgeval. Mensen in de coupe zouden er onrustig van worden als ik steeds mijn neus bleef ophalen. Ik snoot mijn neus en zetten het mondkapje weer op zijn plek. Niet meer huilen, de Lange, sprak ik mezelf toe en zetten een ander nummer op, eentje van Stef Bos. Schalde ineens het nummer Het roer moet om, door mijn koptelefoon….. Ook niet handig kan ik je vertellen. Ik denk dat ik maar een nieuwe spotifylijst moet maken met louter discohits uit de jaren ’70.
Ik wilde gesnuif vermijden want dat zou mogelijk reacties oproepen. Dus ik haalde zo zachtjes mogelijk op en las ondertussen in een rubriekje van de Volkskrant: houd het kapje ten alle tijden op zijn plaats, ook al kriebelt het! Inmiddels waren mijn gedachten allang niet meer bij het mooie nummer, en er bij gepaarde herinneringen maar bij het probleem: hoe haal je zachtjes je neus op met een blik: nee-ik-ben-niet-verkouden-maar-gewoon-geëmotioneerd? Ik had ineens stress.
De tranen kwamen tot stilstand bij mijn stoffen mondkapje en loste als vanzelf op. Dat scheelde weer een zakdoek. Misschien had ik straks wel twee zwarte strepen van de mascara en dat kon er in combinatie met mijn legermondkapje (van mijn dochter van 18 geleend), er nogal angstaanjagend uitzien: alsof ik op een speciale missie was gestuurd.
Wat een idiotie bedacht ik, dat je na moet denken over huilen. Een beetje triest ook wel. Tijdens mijn burn-out zat ik na therapie vaak huilend op de fiets. Er was een sluis opgegaan die jarenlang dicht had gezeten. Het mocht eruit, het moest eruit. Ik was de schaamte voorbij, emoties horen bij het leven. Zou de hele crisis nu ook van invloed zijn op bijvoorbeeld de basisemotie huilen? Dat mensen zich gaan inhouden omdat anders…
Uiteindelijk trok ik mijn mondkapje naar beneden, het krantenberichtje negerend, dit was een noodgeval. Mensen in de coupe zouden er onrustig van worden als ik steeds mijn neus bleef ophalen. Ik snoot mijn neus en zetten het mondkapje weer op zijn plek. Niet meer huilen, de Lange, sprak ik mezelf toe en zetten een ander nummer op, eentje van Stef Bos. Schalde ineens het nummer Het roer moet om, door mijn koptelefoon….. Ook niet handig kan ik je vertellen. Ik denk dat ik maar een nieuwe spotifylijst moet maken met louter discohits uit de jaren ’70.