De eigenaresse van mijn favoriete Zwolse koffietentje heeft de tranen in haar ogen staan: ‘Ik trek het echt niet meer, het is echt op,’ zegt ze als ik vraag hoe het met haar gaat. Vandaag voordat de tent moet sluiten, breng ik nog een laatste bezoekje om mijn favoriete hartige wafel te kunnen bestellen en een hart onder de riem te steken.
De sfeer is gemengd: je voelt de wanhoop, de moed van de eigenaar die een gezonde dosis cynisme aan de dag legt met zijn; “Alsjeblieft het laatste avondmaal” (plus dikke knipoog) en de saamhorigheid en solidariteit van het publiek dat nog een laatste keer langskomt. Ik heb zo te doen met deze twee jonge ondernemers die net weer aan het opklimmen waren na de lockdown.
Financiële stress, emoties die hun weg niet meer naar beneden kunnen vinden, twijfel over de toekomst, onzekerheid die niet langer meer gerelativeerd kan worden, en een beroep op flexibiliteit die misschien niet meer gevonden kan worden als het water je aan de lippen staat als ondernemer; dit is de realiteit.
Toen gisteren tijdens de persconferentie de nieuwe maatregelingen van kracht werden, was ook ik als ondernemer geëmotioneerd. De afgelopen weken regende het weer afzeggingen voor live trainingen. Het voelt een beetje alsof je maanden getraind hebt voor een wedstrijd, weer een paar stappen hebt mogen zetten en langzaamaan je pas aan het versnellen bent; yes, we zijn weer aan het opbouwen met zijn allen en dan ineens wordt de wedstrijd afgefloten.
Een hart onder de riem voor iedereen die de zeilen moet bijzetten (Songtekst: Het roer moet om, van Stef Bos)
Het roer moet om
De wind steekt op
De zeilen hoog
De koers verlegd
De ruimte om ons heen
Wordt kleiner
Wij zijn gevangen
In onszelf
Ramen open
Voor ons denken
Deuren open
Voor elkaar
De sfeer is gemengd: je voelt de wanhoop, de moed van de eigenaar die een gezonde dosis cynisme aan de dag legt met zijn; “Alsjeblieft het laatste avondmaal” (plus dikke knipoog) en de saamhorigheid en solidariteit van het publiek dat nog een laatste keer langskomt. Ik heb zo te doen met deze twee jonge ondernemers die net weer aan het opklimmen waren na de lockdown.
Financiële stress, emoties die hun weg niet meer naar beneden kunnen vinden, twijfel over de toekomst, onzekerheid die niet langer meer gerelativeerd kan worden, en een beroep op flexibiliteit die misschien niet meer gevonden kan worden als het water je aan de lippen staat als ondernemer; dit is de realiteit.
Toen gisteren tijdens de persconferentie de nieuwe maatregelingen van kracht werden, was ook ik als ondernemer geëmotioneerd. De afgelopen weken regende het weer afzeggingen voor live trainingen. Het voelt een beetje alsof je maanden getraind hebt voor een wedstrijd, weer een paar stappen hebt mogen zetten en langzaamaan je pas aan het versnellen bent; yes, we zijn weer aan het opbouwen met zijn allen en dan ineens wordt de wedstrijd afgefloten.
Een hart onder de riem voor iedereen die de zeilen moet bijzetten (Songtekst: Het roer moet om, van Stef Bos)
Het roer moet om
De wind steekt op
De zeilen hoog
De koers verlegd
De ruimte om ons heen
Wordt kleiner
Wij zijn gevangen
In onszelf
Ramen open
Voor ons denken
Deuren open
Voor elkaar