Toen mijn hersenen volledig uitgelogd waren en ik amper het G-akkoord kon vinden op mijn gitaar, laat staan spelen, besloot ik weer op gitaarles te gaan. Dit klinkt wellicht als een onlogische stap, maar als je Singing in de brain van Eric Scherder erop naslaat, is dit niet zo vreemd.
Waar kon ik beter lessen dan bij gitaardocent Aart? Hij is geduldig, is bekend met het fenomeen paniekaanval en forceert niets. Als na tien minuten de akkoorden over het blad begonnen te dansen in plaats van via mijn handen over de gitaar zei ik vaak paniekerig: ‘Ik zie het niet meer Aart,’ en dan zei Aart – de rust zelve – 'Dan stoppen we gewoon.’
Soms was het maar een korte les. Toch deed het me goed om bezig te zijn met iets dat volledig mijn aandacht en focus nodig had. Het voorkwam dat ik even niet aan het piekeren was in dat ongezellige brein van me. Af en toe brak er zelfs een geluksstofje door. Ook ging mijn creatieve brein stapvoets vooruit. Laat maar komen die creatieve verbindingen, dacht ik, dat is mooie bijvangst.
Ik ben heel dankbaar voor de lessen. En als dank voor Aart dat hij onbewust in de rol van creatieve therapeut was gestapt, zonder dat hij hier erg in had, hierbij de link van zijn (online)lessen: www.aartlameris.nl
Mocht je het hele verhaal over mijn gitaarles uit mijn boek willen lezen, lees dan het onderstaande verhaal uit mijn boek. Leuk voor bij een knapperend haardvuur, met een gitaartje erbij natuurlijk.
Mocht het verhaal op je mobiel niet zichtbaar zijn, klik dan op de link:13 juli - De gitaarles en kies voor de webversie.
Waar kon ik beter lessen dan bij gitaardocent Aart? Hij is geduldig, is bekend met het fenomeen paniekaanval en forceert niets. Als na tien minuten de akkoorden over het blad begonnen te dansen in plaats van via mijn handen over de gitaar zei ik vaak paniekerig: ‘Ik zie het niet meer Aart,’ en dan zei Aart – de rust zelve – 'Dan stoppen we gewoon.’
Soms was het maar een korte les. Toch deed het me goed om bezig te zijn met iets dat volledig mijn aandacht en focus nodig had. Het voorkwam dat ik even niet aan het piekeren was in dat ongezellige brein van me. Af en toe brak er zelfs een geluksstofje door. Ook ging mijn creatieve brein stapvoets vooruit. Laat maar komen die creatieve verbindingen, dacht ik, dat is mooie bijvangst.
Ik ben heel dankbaar voor de lessen. En als dank voor Aart dat hij onbewust in de rol van creatieve therapeut was gestapt, zonder dat hij hier erg in had, hierbij de link van zijn (online)lessen: www.aartlameris.nl
Mocht je het hele verhaal over mijn gitaarles uit mijn boek willen lezen, lees dan het onderstaande verhaal uit mijn boek. Leuk voor bij een knapperend haardvuur, met een gitaartje erbij natuurlijk.
Mocht het verhaal op je mobiel niet zichtbaar zijn, klik dan op de link:13 juli - De gitaarles en kies voor de webversie.