‘Het gaat me nooit lukken,’ zeg ik tegen De Man als we uit het ziekenhuis komen. ‘Ik kom hier nooit doorheen.’ Het is de zomer van 2021 en ik heb tijdens een second opinion gesprek net gehoord dat ik diepe invasieve endometriose heb met darmbetrokkenheid. Het staat er slechter voor dan ik had kunnen vermoeden. Tijdens het lichamelijke onderzoek, valt een korte stilte. ‘Daar was ik al bang voor,’ zeg de jonge gynaecoloog zachtjes. Ik kijk vragend. Even later zitten we tegenover elkaar en vertelt ze het slechte nieuws.
Alles radicaal verwijderen
Diepe invasieve endometriose betekent dat er verklevingen zijn van mijn eierstokken met de baarmoeder en dat een stuk darm vast zit aan mijn baarmoeder. Het veroorzaakt heftige pijnaanvallen. Daarnaast heb ik ook adenomyose in mijn baarmoederwand. Het advies luid opereren.
Ik kan amper bevatten wat dit betekent. Opereren betekent radicaal verwijderen. Dit betekent alles eruit: de baarmoeder, de eierstok die verkleefd is, een grote cyste die de eierstok blokkeert, een stuk uit mijn darmen, plus hetgeen wat ze tegenkomen onderweg als ik al op de operatietafel lig. Kortom: alle endometriose die er zit zodat de kans dat het terugkomt klein is.
Ik huil en vraag: 'Wat nu?'
Mijn geest dekt zich in en mijn lichaam zet zich schrap. ‘Je hebt je waarschijnlijk stoerder voorgedaan dan je je voelde,’ zegt de gynaecoloog begripvol als we weer tegenover elkaar zitten. Aan het begin van het consult probeer ik me monter voor te doen. De dam die de tranenvloed tegenhoud is in een keer weg door haar opmerking, mijn bescherming van grapjes meenemend. Ik huil en vraag wat nu? ‘Eerst laten bezinken,’ zegt ze. Ik wil nog wat vragen maar zeg: ‘Ik weet eigenlijk niet meer wat….’
Verslagen lopen De Man en ik naar een horeca gelegenheid en schuilen in een hoekje. Ik voel me ineens bondgenoot met alle zieken hier. Ik kan niet meer stoppen met huilen. De ziekte strekt zich als een lang gestrekt hooggebergte voor me uit. Het zou een lange weg worden.
Ik verander in een versie die ik niet ken
In het jaar wat volgt doe ik alles op het gebied van leefstijl, ik volg een streng endometriosedieet. Dit betekent het vermijden van gluten, lactose, rood vlees, alcohol, soya en koffie. Je zult je bijna afvragen wat niet. Ik ga naar een orthomoleculair therapeut om mijn bovenkamer positief gestemd te houden. Vanwege hormoontherapie om de ziekte onder controle te houden, verander ik vaak in een versie die ik niet herken van mezelf. Ik voer wekelijks een gesprek met een psycholoog om te leren omgaan met de aandoening en bezoek een fysiotherapeut die mijn buik behandelt.
Ik probeer, zo goed en kwaad als het gaat toch te bewegen, ondanks dat er dagen zijn waarop ik niet kan bewegen van de pijn. Ik klim, struikel, glijd uit, wordt opgevangen door mijn lief en ga door. Ik wil omhoog, ik moet ergens een horizon zien. De nieuwe stip wordt de operatie.
Een soort Kim 2.0
Precies een jaar later, zes maanden na mijn operatie sta ik op de Quiraing, een prachtig langgerekt gebergte in Schotland. Het uitzicht is adembenemend mooi. Ik zuig mijn longen vol met lucht, ik fluister dankjewel naar een onzichtbare kracht en naar de artsen en verpleegkundigen van het UMCG die vele mailtjes hebben beantwoord en mij moed bleven inpraten.
Ik voel me dankbaar dat ik hier sta. Ik heb de berg beklommen, ben langs smalle richels gegaan, gleed bijna uit, maar ik heb het gehaald. Ik voel me dankbaar dat ik opnieuw mag beginnen. Een soort Kim 2.0. Ik glimlach dankbaar naar mijn steun en toeverlaat rechts van mij. ‘Het is me toch gelukt’ glimlach ik als we boven zijn. ‘Ik ben er doorheen.’
Alles radicaal verwijderen
Diepe invasieve endometriose betekent dat er verklevingen zijn van mijn eierstokken met de baarmoeder en dat een stuk darm vast zit aan mijn baarmoeder. Het veroorzaakt heftige pijnaanvallen. Daarnaast heb ik ook adenomyose in mijn baarmoederwand. Het advies luid opereren.
Ik kan amper bevatten wat dit betekent. Opereren betekent radicaal verwijderen. Dit betekent alles eruit: de baarmoeder, de eierstok die verkleefd is, een grote cyste die de eierstok blokkeert, een stuk uit mijn darmen, plus hetgeen wat ze tegenkomen onderweg als ik al op de operatietafel lig. Kortom: alle endometriose die er zit zodat de kans dat het terugkomt klein is.
Ik huil en vraag: 'Wat nu?'
Mijn geest dekt zich in en mijn lichaam zet zich schrap. ‘Je hebt je waarschijnlijk stoerder voorgedaan dan je je voelde,’ zegt de gynaecoloog begripvol als we weer tegenover elkaar zitten. Aan het begin van het consult probeer ik me monter voor te doen. De dam die de tranenvloed tegenhoud is in een keer weg door haar opmerking, mijn bescherming van grapjes meenemend. Ik huil en vraag wat nu? ‘Eerst laten bezinken,’ zegt ze. Ik wil nog wat vragen maar zeg: ‘Ik weet eigenlijk niet meer wat….’
Verslagen lopen De Man en ik naar een horeca gelegenheid en schuilen in een hoekje. Ik voel me ineens bondgenoot met alle zieken hier. Ik kan niet meer stoppen met huilen. De ziekte strekt zich als een lang gestrekt hooggebergte voor me uit. Het zou een lange weg worden.
Ik verander in een versie die ik niet ken
In het jaar wat volgt doe ik alles op het gebied van leefstijl, ik volg een streng endometriosedieet. Dit betekent het vermijden van gluten, lactose, rood vlees, alcohol, soya en koffie. Je zult je bijna afvragen wat niet. Ik ga naar een orthomoleculair therapeut om mijn bovenkamer positief gestemd te houden. Vanwege hormoontherapie om de ziekte onder controle te houden, verander ik vaak in een versie die ik niet herken van mezelf. Ik voer wekelijks een gesprek met een psycholoog om te leren omgaan met de aandoening en bezoek een fysiotherapeut die mijn buik behandelt.
Ik probeer, zo goed en kwaad als het gaat toch te bewegen, ondanks dat er dagen zijn waarop ik niet kan bewegen van de pijn. Ik klim, struikel, glijd uit, wordt opgevangen door mijn lief en ga door. Ik wil omhoog, ik moet ergens een horizon zien. De nieuwe stip wordt de operatie.
Een soort Kim 2.0
Precies een jaar later, zes maanden na mijn operatie sta ik op de Quiraing, een prachtig langgerekt gebergte in Schotland. Het uitzicht is adembenemend mooi. Ik zuig mijn longen vol met lucht, ik fluister dankjewel naar een onzichtbare kracht en naar de artsen en verpleegkundigen van het UMCG die vele mailtjes hebben beantwoord en mij moed bleven inpraten.
Ik voel me dankbaar dat ik hier sta. Ik heb de berg beklommen, ben langs smalle richels gegaan, gleed bijna uit, maar ik heb het gehaald. Ik voel me dankbaar dat ik opnieuw mag beginnen. Een soort Kim 2.0. Ik glimlach dankbaar naar mijn steun en toeverlaat rechts van mij. ‘Het is me toch gelukt’ glimlach ik als we boven zijn. ‘Ik ben er doorheen.’