Eenzaamheid wordt gauw geassocieerd met oudere mensen die te maken hebben met een kleiner wordend sociaal netwerk en fysieke beperkingen waardoor men minder mobiel is. Helemaal terecht, de cijfers onder eenzame ouderen liegen er niet om. Maar bij een jongere doelgroep denk ik dat er niet snel aan eenzaamheid wordt gedacht. Tijd om daar in deze blog even bij stil te staan. En hoe kan dat mooier dan in de week van de Eenzaamheid?
Tijdens mijn burn-out stortte mijn grote sociale netwerk als een kaartenhuis ineen. Alle activiteiten stopte van de een op de andere dag. Geen werk, geen hobby’s, geen wandelafspraak, geen groepsactiviteiten meer. Mijn activiteiten waren gereduceerd tot een minimum. Maar wat ik misschien nog wel het moeilijkste van alles vond, was dat mensen waar ik jarenlang intensief mee had samengewerkt nu vervielen in zwijgen.
Een vriendin en ervaringsdeskundige adviseerde het volgende: ‘Je moet een mail schrijven en daarin gewoon je behoefte aangeven. Dat je wel graag af en toe op de hoogte gehouden wilt worden.’ Ik volgde haar advies op en typte een mailtje: WhatsApp ligt eraf, maar ik vind het wel leuk om via de mail af en toe wat te horen.
Trouwens als WhatsApp eraf ligt denken mensen al snel dat je dood bent. Een buurvrouw die ik maanden later tegenkwam zei: ‘Oh, ik dacht dat je boos was op me’ Huh?, dacht ik…’Nee joh, die app lag er gewoon helemaal af.’ WhatsApp geeft continu prikkels en zo adviseerde een therapeut, kun je beter even een jaar zonder. Ik heb het gemist als kiespijn, lang leve sms-en en geen blauwe-vinkjes-dus-ik-moet-gelijk-antwoorden-stress!
Er kwam welgeteld een reactie op het mailtje dat ik verstuurd had naar mijn collega’s. Eentje, van een groep mensen waarmee ik intensief had samengewerkt. Het gevoel van isolement lag als een dikke deken om me heen. Telde ik nu niet meer mee? Wist men niet hoe je moest reageren op iemand met burn-out? Was het verlegenheid? De olifant stond in de kamer maar niemand vroeg erna.
Tot op de dag van vandaag moet ik je het antwoord schuldig blijven. Ik kan er nu wel met een zekere mildheid naar kijken: waarschijnlijk weet men gewoon niet wat te zeggen in zo’n situatie. Laten we deze week van de eenzaamheid extra stilstaan bij zieke collega’s. Een kleine attentie is vaak van grote waarde: een kaartje, een smsje, een mailtje met ‘ik denk aan je’. Het zijn de kleine dingen die het doen en maken dat je je net wat minder eenzaam voelt als je hele wereld lijkt stil te staan.
Tijdens mijn burn-out stortte mijn grote sociale netwerk als een kaartenhuis ineen. Alle activiteiten stopte van de een op de andere dag. Geen werk, geen hobby’s, geen wandelafspraak, geen groepsactiviteiten meer. Mijn activiteiten waren gereduceerd tot een minimum. Maar wat ik misschien nog wel het moeilijkste van alles vond, was dat mensen waar ik jarenlang intensief mee had samengewerkt nu vervielen in zwijgen.
Een vriendin en ervaringsdeskundige adviseerde het volgende: ‘Je moet een mail schrijven en daarin gewoon je behoefte aangeven. Dat je wel graag af en toe op de hoogte gehouden wilt worden.’ Ik volgde haar advies op en typte een mailtje: WhatsApp ligt eraf, maar ik vind het wel leuk om via de mail af en toe wat te horen.
Trouwens als WhatsApp eraf ligt denken mensen al snel dat je dood bent. Een buurvrouw die ik maanden later tegenkwam zei: ‘Oh, ik dacht dat je boos was op me’ Huh?, dacht ik…’Nee joh, die app lag er gewoon helemaal af.’ WhatsApp geeft continu prikkels en zo adviseerde een therapeut, kun je beter even een jaar zonder. Ik heb het gemist als kiespijn, lang leve sms-en en geen blauwe-vinkjes-dus-ik-moet-gelijk-antwoorden-stress!
Er kwam welgeteld een reactie op het mailtje dat ik verstuurd had naar mijn collega’s. Eentje, van een groep mensen waarmee ik intensief had samengewerkt. Het gevoel van isolement lag als een dikke deken om me heen. Telde ik nu niet meer mee? Wist men niet hoe je moest reageren op iemand met burn-out? Was het verlegenheid? De olifant stond in de kamer maar niemand vroeg erna.
Tot op de dag van vandaag moet ik je het antwoord schuldig blijven. Ik kan er nu wel met een zekere mildheid naar kijken: waarschijnlijk weet men gewoon niet wat te zeggen in zo’n situatie. Laten we deze week van de eenzaamheid extra stilstaan bij zieke collega’s. Een kleine attentie is vaak van grote waarde: een kaartje, een smsje, een mailtje met ‘ik denk aan je’. Het zijn de kleine dingen die het doen en maken dat je je net wat minder eenzaam voelt als je hele wereld lijkt stil te staan.