Tijdens je burn-out kun je je regelmatig tekort voelen schieten naar je kinderen toe. Ik kan mezelf nog levendig herinneren dat het meest voorkomende woord in mijn vocabulaire het ongezellige 'nee' werd.
'Nee, ik kan je niet wegbrengen met de auto naar pianoles.'
'Nee lieverd, ik kan niet mee naar de winkels.'
'Ach nee, dat lukt echt niet, ik zou wel willen maar...'
‘Oei, drie kinderen van school hier thuis oefenen? Nee, dat gaat echt niet.'
Maar dan heb ik geen cadeau!
Ik kan me nog herinneren dat mijn dochter een gaaf optreden had geregeld voor mijn 40e verjaardag en ik 'nee' moest zeggen. Haar teleurgestelde blik ging door merg en been toen ik uitlegde dat mij dat echt niet ging lukken en dat ze die avond een goeie vriend of vriendin mee moest vragen.
'Maar dan heb ik helemaal geen cadeau voor je,' zei ze. Ik had er alles voor over gehad om het anders te laten zijn, maar het kon niet. Mijn reactie 'Jij bent mijn grootste cadeau,' voelde als een doekje voor het bloeden.
Gevoel van falen
Met het groeien van de 'nee' groeide het gevoel van falen en voelde ik me incompetent als ouder. Wat had ik mijn dochter nou te bieden, hier liggend op de bank met mijn uitgebluste hoofd en lichaam?
Reikhalzend keek ik elke dag als een oma naar de klok wanneer ze thuiskwam zodat ik kon vragen of ze zin had in thee. Zij op haar beurt vluchtte zo snel naar boven. Logisch. Daar zit je als puber niet echt op te wachten. Gevoelens van falen horen erbij, zo leerde ik.
Wat lukt wel?
Ik leerde in die periode ook te kijken naar wat wel kon, hoe anders dat er ook uitzag dan wat ik wilde. Eerlijk is eerlijk, hier ging best veel tijd en heel wat gesprekken met een psycholoog overheen. Zij vroeg mij: 'Welke dingen doe je eigenlijk al ongemerkt samen?' Het waren in mijn ogen mini activiteiten maar ik deed ze wel realiseerde ik me.
Mini activiteiten
Zo kon ik nog wel naar haar luisteren en haar een dikke knuffel geven. Wat we ook deden was elke dag naar de slimste mens kijken. Breinvoedsel ging er het ene oor in en het andere oor uit, maar het feit dat we daar samen zaten telde, genietend van het commentaar van Van Rossum. Wat we ook deden was af en toe een film kijken in drie etappes. Dat vergde wel engelengeduld van mijn dochter omdat het plot lang op zich liet wachten. En ik leerde hoe belangrijk het is om open te zijn over wat wel en niet kan.
Wat heeft jouw kind nodig?
Vertel in simpele bewoordingen wat het inhoud om een burn-out te hebben. Leg uit wat je wel en niet kan. Dit is een zoektocht in het begin maar voorkomt frustraties. Praat ook over wat je kind wilt, hoe lastig ook. Waar heeft hij of zij behoefte aan? Is dat realiseerbaar? Het is belangrijk dat een kind ademruimte krijgt. Ook spraken we af dat ik het niet elke dag over mijn burn-out zou hebben. We hadden thuis de burn-out bingo. Als het velletje vol was dan was de afspraak dat ik haar op iets zou trakteren als ik beter was, of dat zij iets lekkers voor zichzelf zou halen uit de supermarkt.
De wereld breidde zich uit
Stap voor stap konden er weer meer dingen en kon ik ‘ja’ zeggen tegen: een stukje fietsen samen of een wat langere wandeling maken. De wereld breidde zich weer wat uit.
Besef dat als je in een burn-out zit dit niet eeuwig duurt, ook al kan het een eeuwigheid lijken. Ook doet het niets af aan jouw rol als ouder ook al voelt dat van binnen misschien wel zo.
Toen ik weer voor het eerst weer met mijn dochter op een terras kon neerstrijken, voelde ik een gelukzalige gloed om me heen. Het was goed gekomen en de liefde bleek onverminderd. We hadden het gered.
'Nee, ik kan je niet wegbrengen met de auto naar pianoles.'
'Nee lieverd, ik kan niet mee naar de winkels.'
'Ach nee, dat lukt echt niet, ik zou wel willen maar...'
‘Oei, drie kinderen van school hier thuis oefenen? Nee, dat gaat echt niet.'
Maar dan heb ik geen cadeau!
Ik kan me nog herinneren dat mijn dochter een gaaf optreden had geregeld voor mijn 40e verjaardag en ik 'nee' moest zeggen. Haar teleurgestelde blik ging door merg en been toen ik uitlegde dat mij dat echt niet ging lukken en dat ze die avond een goeie vriend of vriendin mee moest vragen.
'Maar dan heb ik helemaal geen cadeau voor je,' zei ze. Ik had er alles voor over gehad om het anders te laten zijn, maar het kon niet. Mijn reactie 'Jij bent mijn grootste cadeau,' voelde als een doekje voor het bloeden.
Gevoel van falen
Met het groeien van de 'nee' groeide het gevoel van falen en voelde ik me incompetent als ouder. Wat had ik mijn dochter nou te bieden, hier liggend op de bank met mijn uitgebluste hoofd en lichaam?
Reikhalzend keek ik elke dag als een oma naar de klok wanneer ze thuiskwam zodat ik kon vragen of ze zin had in thee. Zij op haar beurt vluchtte zo snel naar boven. Logisch. Daar zit je als puber niet echt op te wachten. Gevoelens van falen horen erbij, zo leerde ik.
Wat lukt wel?
Ik leerde in die periode ook te kijken naar wat wel kon, hoe anders dat er ook uitzag dan wat ik wilde. Eerlijk is eerlijk, hier ging best veel tijd en heel wat gesprekken met een psycholoog overheen. Zij vroeg mij: 'Welke dingen doe je eigenlijk al ongemerkt samen?' Het waren in mijn ogen mini activiteiten maar ik deed ze wel realiseerde ik me.
Mini activiteiten
Zo kon ik nog wel naar haar luisteren en haar een dikke knuffel geven. Wat we ook deden was elke dag naar de slimste mens kijken. Breinvoedsel ging er het ene oor in en het andere oor uit, maar het feit dat we daar samen zaten telde, genietend van het commentaar van Van Rossum. Wat we ook deden was af en toe een film kijken in drie etappes. Dat vergde wel engelengeduld van mijn dochter omdat het plot lang op zich liet wachten. En ik leerde hoe belangrijk het is om open te zijn over wat wel en niet kan.
Wat heeft jouw kind nodig?
Vertel in simpele bewoordingen wat het inhoud om een burn-out te hebben. Leg uit wat je wel en niet kan. Dit is een zoektocht in het begin maar voorkomt frustraties. Praat ook over wat je kind wilt, hoe lastig ook. Waar heeft hij of zij behoefte aan? Is dat realiseerbaar? Het is belangrijk dat een kind ademruimte krijgt. Ook spraken we af dat ik het niet elke dag over mijn burn-out zou hebben. We hadden thuis de burn-out bingo. Als het velletje vol was dan was de afspraak dat ik haar op iets zou trakteren als ik beter was, of dat zij iets lekkers voor zichzelf zou halen uit de supermarkt.
De wereld breidde zich uit
Stap voor stap konden er weer meer dingen en kon ik ‘ja’ zeggen tegen: een stukje fietsen samen of een wat langere wandeling maken. De wereld breidde zich weer wat uit.
Besef dat als je in een burn-out zit dit niet eeuwig duurt, ook al kan het een eeuwigheid lijken. Ook doet het niets af aan jouw rol als ouder ook al voelt dat van binnen misschien wel zo.
Toen ik weer voor het eerst weer met mijn dochter op een terras kon neerstrijken, voelde ik een gelukzalige gloed om me heen. Het was goed gekomen en de liefde bleek onverminderd. We hadden het gered.