Het kon altijd erger
Afgelopen weekend vroeg ik me af waarom ik me voor het wadlopen had opgegeven. Had ik niet eerst even wat veldwerk moeten doen over geschikte kleding bijvoorbeeld? Ik keek naar de mensen die wel goed voorbereid waren: met goede windjacks en dito handschoenen en muts keken ze me bemoedigd aan. 'Mooie jas!' zei iemand grijnzend. Hij wist waarschijnlijk al wat er komen zou. Maar.... het kon altijd nog erger. Sommigen hadden het schoenvoorschrift laars niet gelezen en keken vertwijfeld naar hun spierwitte gymschoenen.
De beloning was daar
Binnen no-time lag de eerste wandelaar voluit in de modder en moest met vier man weer rechtop getrokken worden. Zelf kwam ik ook een paar keer flink vast te zitten in de klei en werd ik er door medewandelaars uitgetrokken. Zo gebroederlijk werkten we ons erdoorheen.
Ik ploeterde stevig door en de beloning was daar! Prachtige
ver aangezichten over het wad, inspirerende verhalen van de schrijver Jaap Robben en ook nog informatie over diertjes van de boswachter op het wad en.... ik was niet voluit met mijn gezicht in de modder beland.
Nu ploeter ik stevig door in de redactie van mijn boek, schrappen en opnieuw schrijven, dwars door de klei heen, met een stip op de horizon en fijne hulptroepen vanuit de uitgever. En straks is het dan eindelijk zo ver. In het voorjaar verschijnt mijn boek over endometriose bij uitgeverij Kosmos waarin ik samen met experts zo breed mogelijk op de aandoening blik. Het is de vier jaar en het geploeter meer dan waard.