'Ik zie mezelf dan voorruit hollen, reflecterend in de ramen van de gang van ons ziekenhuis en denk dan: ‘Rustig aan Marjan!’
De verpleegkundige in de training Stress op de Werkvloer vertelt het zo levendig dat ik haar door de gang zie hollen. Ze is een echte doorpakker. Haar enorme drive is bewonderenswaardig maar put haar ook uit, geeft ze aan.
Het is druk, er moeten ‘bedden’ worden overgenomen (voor de niet-kenners onder ons dat zijn patiënten die je overneemt: zo leer je zelf ook weer bij als trainer), en er is maar een beperkte pauze op een dag. Om het nog niet eens te hebben over de veranderende teamsamenstelling vanwege de corona en de stress die dit met zich meebrengt. Dit is de realiteit van de dag uit het leven van een verpleegkundige.
Momenten van rust
De vraag rijst hoe je dan gedurende de dag momenten van rust kunt inbouwen zonder dat je hijgend de eindstreep haalt. Daar hebben we het over in de training.
‘Is het mogelijk om als je toch even achter je computer zit, je ogen dicht te doen om te voelen hoe je erbij zit?’ De vrouwen beginnen te lachen: ‘Dat zal er wel gek uitzien!’
‘Kan jou het schelen?’ zeg ik, en spontaan doe ik een geïmproviseerde korte bodyscan met ze. We beginnen bij de voeten en eindigen ergens bij het hoofd. Als de grootste hilariteit is neergedaald en iedereen weer zijn ogen opendoet zegt een van de deelneemster: ‘Best wel lekker eigenlijk!’
Een stapje terug
Gezond omgaan met stress zit hem in de kleine dingen. Het is jezelf even de rust geven tussen de acties door. Korte momenten van herstel. Het reflecterende glas in de gang is directe feedback voor Marjan dat ze het langzamer aan moet doen. Met haar licht zuidelijke tongval: ‘Ik ga dan juist een stapje terug doen.’ Hoe mooi is dat? Zelfzorg op kleine schaal of op grote, het is maar hoe je het bekijkt.
* De naam van Marjan is gefingeerd
De verpleegkundige in de training Stress op de Werkvloer vertelt het zo levendig dat ik haar door de gang zie hollen. Ze is een echte doorpakker. Haar enorme drive is bewonderenswaardig maar put haar ook uit, geeft ze aan.
Het is druk, er moeten ‘bedden’ worden overgenomen (voor de niet-kenners onder ons dat zijn patiënten die je overneemt: zo leer je zelf ook weer bij als trainer), en er is maar een beperkte pauze op een dag. Om het nog niet eens te hebben over de veranderende teamsamenstelling vanwege de corona en de stress die dit met zich meebrengt. Dit is de realiteit van de dag uit het leven van een verpleegkundige.
Momenten van rust
De vraag rijst hoe je dan gedurende de dag momenten van rust kunt inbouwen zonder dat je hijgend de eindstreep haalt. Daar hebben we het over in de training.
‘Is het mogelijk om als je toch even achter je computer zit, je ogen dicht te doen om te voelen hoe je erbij zit?’ De vrouwen beginnen te lachen: ‘Dat zal er wel gek uitzien!’
‘Kan jou het schelen?’ zeg ik, en spontaan doe ik een geïmproviseerde korte bodyscan met ze. We beginnen bij de voeten en eindigen ergens bij het hoofd. Als de grootste hilariteit is neergedaald en iedereen weer zijn ogen opendoet zegt een van de deelneemster: ‘Best wel lekker eigenlijk!’
Een stapje terug
Gezond omgaan met stress zit hem in de kleine dingen. Het is jezelf even de rust geven tussen de acties door. Korte momenten van herstel. Het reflecterende glas in de gang is directe feedback voor Marjan dat ze het langzamer aan moet doen. Met haar licht zuidelijke tongval: ‘Ik ga dan juist een stapje terug doen.’ Hoe mooi is dat? Zelfzorg op kleine schaal of op grote, het is maar hoe je het bekijkt.
* De naam van Marjan is gefingeerd
RSS-feed
